als oudste meisje in een gezin van tien kinderen. De jongens gingen naar de gemengde lagere school in Gerwen, de meisjes naar de Heilig Hartschool in Nuenen. De redenering was dat je bij de nonnen toch braver werd, en meisjes moesten toen braaf zijn. De school is al jaren geleden afgebroken, maar was verbonden aan het Klooster, waar Senergiek nu in huist. Haar oudste broer overleed op weg naar school; ‘Moet je nagaan: in Gerwen, waar toen één auto per half uur doorheen reed’. Merkwaardig is dat zoveel jaar later bleek dat Tiny, haar man, in het klooster was geboren, bij de nonnen.

In die tijd mocht je als meisje nog niet zelf bepalen wat je wilde worden. Moeder zag wel een nonnetje in haar. Op haar veertiende werd ze aangereden: haar linker arm, vooral de elleboog, lag in stukjes. ‘Omdat ik op dat moment toch niet echt nuttig kon zijn voor het huishouden mocht ik gaan doorleren’. Ze volgde het Uitgebreid Huishoud en Nijverheids Onderwijs en ging werken in de zorg.

Toen Tiny en zij zelf kinderen kregen bleef zij thuis om voor ze te zorgen, maar na negen jaar heeft ze haar oude vak weer opgepakt. Met haar Z-opleiding en diploma Kinderbescherming-A namen zij als gastgezin via het Orthopedagogisch Centrum Brabant kinderen met een rugzakje in huis. Nellie: ‘Waarom niet?! Het waren vaak kinderen met veel bagage in hun rugzak’.

In die jaren ontdekten ze het wandelen. Ze liepen alle routes in de buurt, en ook het Pelgrimspad en het Pieterpad. Zo kwamen ze op het spoor van de oude route naar Santiago, de camino francès. In totaal zes keer zijn ze in Santiago de Compostella aangekomen en telkens opnieuw was het iets bijzonders. Nellie: ‘Wandelen is rust, is jezelf de tijd gunnen, letterlijk stapje voor stapje, Paso a Paso’.

Vier jaar geleden werd bij Nellie de ziekte van Kahler geconstateerd; ze kreeg chemo en knapte op. Nu, in 2022, is de Kahler weer terug en krijgt ze immuuntherapie. Toch gaat ze, na twee jaar wekelijks oefenen op de lopende band, in een sponsortocht op 2 juni de Alpe d’Huez op: veertien kilometer met een stijging van 1050 meter in 21 haarspeldbochten!

 ‘Ik doe het in herinnering aan Tiny (2017), aan onze schoonzoon Eric (2016) en aan andere dierbaren. Ik wil dit ook doen ter inspiratie van anderen die slecht nieuws hebben gekregen, en zeker ook om geld in te zamelen op weg naar genezing van deze ziekten’.

Nellie: ‘soms denk ik dat het leven gestuurd wordt. Het kan toch geen toeval zijn dat zoveel dingen op het goede moment gebeuren, of dat je de juiste mensen op het juiste moment ontmoet?!’

Nellie: ze zit op bridgen en yoga. Ze loopt dagelijks haar kilometers op de lopende band of in het echt. ‘Het stomste wat je kunt doen is jezelf onder tafel praten’.

Frank van de Poel