jaar met pensioen. Geboren in Someren, opgegroeid in Neerkant bij Deurne, in een gezin met drie kinderen, van wie zij de oudste was.  Ze herinnert zich een belangrijk moment, in feite een serie belangrijke momenten. Haar vader is opgenomen in het sanatorium; om hem dagelijks te kunnen bezoeken worden de kinderen voor een paar uurtjes nu eens hier en dan weer daar uitbesteed, en vaak staan ze ook met hun drietjes achter het raam op de uitkijk te wachten op moeder. Als oudste voelt zij zich verantwoordelijk.

Zich verantwoordelijk voelen en dienstbaar willen zijn is daardoor een vast bestanddeel van haar leven geworden. In 1999 overleed haar moeder nadat Petra haar de laatste weken van haar leven had verzorgd. ‘Het scheurde een stuk van mezelf los, maar dat te kunnen doen is ook ontzettend waardevol geweest’. Enkele jaren later werd haar beste vriendin, steun en toeverlaat, ziek: ze zijn gaan reizen en Petra stond haar bij tot haar dood in 2011.

Haar hele leven heeft Petra zich breed georiënteerd op het gebied van zingeving, variërend van stiltemeditatie tot studie theologie. Ze meende dat ze ‘het’ daar ergens moest vinden. Maar op een gegeven moment stelde ze zich de vraag wat ze nu eigenlijk had aan al die studie, en het antwoord was helder en onthutsend: ‘niets!’ Ze besloot op te houden met dogma’s en instituten die van alles beloven. Na 35 jaar hing zij haar saxofoon aan de wilgen en nam ze zangles; in 2016/17 liep ze in twee etappes van Porto naar Santiago. Langzaam veranderde de lange zoektocht naar zin in een voorzichtig antwoord: ‘ik sta open voor wat op mijn pad komt’.

Sinds 1987 woont Petra in Gerwen en vanaf 2004 samen met Lizette. Ze heeft 43 jaar als analiste in het Catharina Ziekenhuis gewerkt. ‘Mijn vader zei: je moet voor jezelf kunnen zorgen, dus moet je een goede opleiding doen'. 'Ik heb me heel goed gevoeld bij dit soort werk, zeker de eerste twintig jaar toen ik mezelf kon ontwikkelen in de morfologie, de cellenleer. En als ik ’s morgens bij iemand in het ziekenhuis bloed moest afnemen en ik kon die patiënt een glimlach ontlokken dan was mijn hele dag al goed. Zo eenvoudig is het eigenlijk. Later heb ik het analistenwerk ook nog op Eckartdal gedaan, en daar heb ik gezien en gevoeld hoe belangrijk het is om oprecht te zijn. Belangrijk, maar ook fijn. Uiteindelijk gaat het om wie je bent als mens'.

Na zoveel jaar zorg begon ze uit te kijken naar het pensioen, ‘tijd voor iets anders.’ Bij haar afscheid kreeg ze als cadeautje van een vriendin een jaar lidmaatschap van Senergiek aangeboden. 'Eerst dacht ik: wat moet ik daar nu mee?’ Maar ze ging kijken bij biljarten en was direct verkocht: ‘je bent in beweging én je moet goed kijken; het is nog niet eens zo eenvoudig, maar wel kei leuk!’

Ze ziet het leven als een proces. ‘Er zijn altijd hindernissen in het leven, maar je kunt toch altijd een lichtpuntje voor een ander proberen te zijn. Dat geeft die ander en jezelf een positief, blij gevoel.’

Frank van de Poel