Senergiek Portret
Anita Oostenbrink, yoga-docent.
Al 26 jaar is ze yoga-docent. Ze is meegegroeid met de tijd en de omstandigheden, maar in de basis zijn haar uitgangspunten dezelfde gebleven: het gaat er niet alleen om je lichaam soepel te houden, maar evenzeer je geest. Het fysieke en het sociale aspect gaan hand in hand: de cursist moet zich veilig voelen. Daarvoor is het nodig dat ieder wordt gehoord en gezien. En dus is er voor en na de oefeningen ook tijd voor elkaar - tenslotte maken senioren vaak intense ervaringen mee: er worden kleinkinderen geboren, een partner sterft, iemand wordt ziek. ‘Het met elkaar delen waar het om gaat is mijn drive’.
De levensweg van Anita wordt gekenmerkt door een rode lijn: de zoektocht naar sereniteit.
Ze werd in 1959 geboren in Monster, bij Delft. ‘Moeder wandelde veel met ons naar en aan zee, en nu nog is het horen of zien van de zee voor mij thuiskomen’. Toen ze zes jaar was verhuisde het gezin naar Reusel. Anita was als kind astmatisch: ‘er werd veel gewaakt over mij, en ik zou naar een sanatorium moeten. Ik lag vaak in bed met longontsteking en bronchitis. Je kunt wel zeggen dat ik op antibiotica ben groot geworden. Fijn dat dat er in die tijd al was natuurlijk, maar het is slecht voor je algehele weerstand’.
Het was geen fijne kindertijd. Veel ziek zijn en wonen in een andere omgeving met een totaal ander dialect dan ze gewend was. Het bijna onvermijdelijke gebeurde: als buitenbeentje werd ze gepest. Anita: ‘de tijd was toen anders dan nu, er was gewoon geen aandacht voor. Maar het heeft wel zijn sporen nagelaten’. De Anita van nu zegt: ‘als kind was ik heel meegaand, maar ik heb geleerd om op het punt van mijn overtuigingen niet te sjoemelen. Ik ga altijd op eigen kracht en ben trouw aan mijn eigen overtuigingen’.
Haar droom was kleuterleidster te worden, ze ging naar de KLOS, de Kleuterleidstersopleidingschool in Tilburg. Kinderen zijn puur en echt, en het sloot mooi aan bij haar eigen creativiteit: breien en kleding naaien zijn voor haar altijd rustgevende activiteiten geweest. Na de opleiding kon ze geen werk vinden als kleuterleidster, en in 1979 startte ze de opleiding tot psychiatrisch verpleegkundige, een in-service opleiding van de Grote Beek, terwijl ze in Eindhoven op kamers woonde: ‘een geweldige tijd’. Wat haar trok was de vraag wat er in iemands hoofd omgaat, wat iemands beweegredenen zijn om te doen zoals hij doet. Een ander proberen te begrijpen.
Ze leerde John kennen en ze kregen kinderen. Anita ontdekte: ‘moeder-zijn is mijn prioriteit’. Het was een drukke tijd, en ongeveer vanaf haar 25e ging ze yoga beoefenen uit interesse. ‘Ik wilde iets aan beweging doen, maar mijn longen hadden geen uithoudingsvermogen, dus was yoga geschikt. Ik wilde ook niet eeuwig tussen de peuters blijven staan en zocht als uitdaging een verdiepende studie. Ik ben me toen serieus gaan verdiepen in het boeddhisme en volgde cursussen en lessen bij verschillende docenten’.
Die levensfilosofie sprak haar zo aan dat ze er nu naar streeft om daadwerkelijk volgens het boeddhisme te leven. Maandelijks neemt ze deel aan een verdiepingsweekend, en ze zit in een Sangha-groep voor hulpverleners die werken in de sfeer van de bekende monnik Thich Nhat Hanh. Anita: ‘boeddhisme is voor mij een grote steun en kracht. Belangrijk is dat het leert niet te oordelen. En het werkt relativerend, want de kern is dat niets eeuwig blijft. Daarmee kom ik lastige fases in mij leven te boven’.
Via de eerste yogagroep destijds in de Scarabee kwam ze in contact met Senergiek, en het doet haar goed dat er al 26 jaar een wachtlijst is: dat betekent dat er veel vraag naar is. Ze heeft nu vijf groepen bij Senergiek, plus nog twee groepen privé, in totaal ongeveer 70 mensen. Nogmaals: ‘het is meer dan een uurtje lesgeven, het is het totale plaatje, inclusief de verhalen over verdriet en de beschuiten met muisjes’.
In december 2021 was Anita betrokken bij een auto-ongeluk: terugrijdend na een les ging er opeens iets vreselijk mis - ze kan er zich niets meer van herinneren. Haar auto werd gelanceerd, maar zelf mankeerde ze ogenschijnlijk niets; in de ambulance werd ze nagekeken, maar ze lieten haar gaan. Daags daarna kwam de reactie in alle hevigheid: een zware hersenschudding. Sindsdien is ze in behandeling om te leren omgaan met de beperkingen ten gevolge van niet-aangeboren-hersenletsel. Ze is vaker en eerder moe, overprikkeld in geluid en zicht, heeft soms woordvindproblemen, en moet leren haar grenzen te bewaken - een hele klus. ‘Maar ik ben nog geen moment chagrijnig geweest; ik probeer een open mind te hebben en de ander met respect te benaderen’.
Inmiddels kan ze weer autorijden. Inmiddels is ze oma en geniet ze van de kleinkinderen. Inmiddels voelt ze zich blij en dankbaar in het leven staan. En inmiddels kan ze steeds dieper de leegte van yoga proeven. Anita: ‘in de leegte ontstaat een soort overgave aan wat is, een sereniteit. Leegte is helend’.
Frank van de Poel